ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ: ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ

Ο Χριστόφορος Κολόμβος με τη φανέλα της Barcelona

Κάθε ταξίδι είναι ένα παράθυρο. Που ανοίγει σε ένα αραχνιασμένο δωμάτιο του μυαλού, φρεσκάρει τον αέρα του, φωτίζει τις γωνίες του και όλα όσα έχουν μαζευτεί εκεί ως τώρα.Δίνει νέα προοπτική στη μέχρι σήμερα ζωή μας, πλουτίζοντας την ύπαρξή μας με νέες εικόνες για τα μάτια, το νου και την ψυχή.
Το πρόσφατο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη ήταν ένα θεόρατο, ξύλινο, μεσαιωνικό παράθυρο, με λαμπερά αδιάθλαστα, μη ανακλαστικά τζάμια τελευταίας τεχνολογίας και αγυάλιστα πόμολα. Είχα ακούσει πολλά για την πόλη, αλλά αυτά που διαπίστωσα με τα ίδια τα φυσικά και όχι μόνο μάτια μου, δεν τα είχα ακούσει από κανένα.
Είχα ακούσει για την τεράστια (τεχνητή) παραλία. Για τα πλούσια παλάτια, τα κάστρα, τις γοτθικές εκκλησίες, την αρχιτεκτονική του Gaudi, την σχεδόν επιδεικτική εξάπλωση της σύγχρονης τέχνης, τα μεγάλα και περιποιημένα πάρκα, τους ποδηλατόδρομους, τα τάπας και τις τορτίγιες. Για τα προσεγμένα μουσεία και τις τεράστιες λεωφόρους. Για το συνεχόμενο δίκτυο πεζοδρομίων, τη φιλική προς τους πεζούς ρύθμιση των φαναριών και την αντίστοιχη οδική συμπεριφορά των οδηγών. Για τα τεράστια καλάθια απορριμάτων σε κάθε γωνία. Για το ανθρώπινο προς τους πολίτες πρόσωπο της πόλης, παρέχοντας δημόσια ποδήλατα για τις μετακινήσεις τους.
Δεν είχα ακούσει όμως για την τυπική και οριοθετημένη ευγένεια που διέπει τη συμπεριφορά των ντόπιων προς τους επισκέπτοντες την πόλη. Ούτε για την πανύψηλη κοστολόγηση βασικών ειδών διατροφής και επιβίωσης στις κεντρικότερες περιοχές της που ζουν από τουρίστες. Ούτε για την άγνοια της λέξης “απόδειξη”.
Δεν είχα ακούσει για την εμμονή τους να μιλούν την τοπική τους διάλεκτο (καταλανικά), αδιακρίτως αν συνομιλούν με τουρίστα ή ντόπιο. Τα αγγλικά αγνοούνται, ακόμα και στο σταθμό του μετρό, στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων.
Δεν είχα ακούσει για τον άκρατο εθνικισμό τους, τη σχεδόν αλαζονική επιβεβαίωση της εθνικής τους (ανώτερης) ταυτότητας σε κάθε ευκαιρία. Ακόμα και σε σχέση με τους υπόλοιπους Ισπανούς.
Δεν είχα ακούσει για τους άστεγους και οικονομικά εξαθλιωμένους που ζητιανεύοντας δίπλα στις πόρτες των πολυτελών ξενοδοχείων παρέα με αδέσποτα σκυλιά, κόβουν το δρόμο στους τουρίστες και τους κοινωνικά αποδεκτούς. Ούτε είχα ακούσει για το μεγάλο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους κατοίκους του ιστορικού κέντρου και τους μαροκινούς και πακιστανούς μετανάστες της όμορης περιοχής El Raval. Ένας δρόμος αρκεί για να ξεχωρίσει την ευμάρεια από τη φτώχεια, την κοινωνική επιφάνεια από την υποβάθμιση και την περιθωριοποίηση.
Δεν είχα ακούσει για τον εξονυχιστικό αστυνομικό έλεγχο κατά την επιστροφή. Δεν αρκούσε η ευρωπαϊκή αστυνομική ταυτότητά μας, ζητήθηκε και διαβατήριο, αίτημα συνοδευόμενο από καχύποπτες ματιές και ανακριτική διάθεση.
Τρεις μέρες μόνο στη Βαρκελώνη ήταν αρκετές. Για να μου δώσουν το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του blog, που θα φιλοξενεί κείμενα και εικόνες της Θεσσαλονίκης. Της πόλης που με υποδέχθηκε σε εφηβική ηλικία, ίσως όχι με την αναμενόμενη θέρμη, ίσως αδιάφορα, αλλά απροκατάληπτα. Γιατί ξέρει να δέχεται το διαφορετικό, χρωστά την ύπαρξή της σε αυτό και οι κάτοικοί της ανταποδίδουν αυτό που έχουν λάβει: την απλότητα. Και η απλότητα γεννά την αγάπη. Προς όλους.